كلاس مجازي هم مداد و دفتر مي‌خواهد

به گزارش مجله روز ، اين روزنامه ايران “قبل از كرونا ، هر سال زماني بود كه شادي شروع يك سال تحصيلي جديد در بين كودكان به اشتراك گذاشته مي شد ؛ چه آنها ثروتمند باشند و چه كودكان از مناطق كم درآمد. اما علاوه بر همه مشكلات ايجاد شده ، كرونا نيازهاي كودكان را نيز افزايش مي داد. دانش آموزان محروم. اگر تا به حال نيازهاي آنها فقط با تهيه لوازم التحرير و تجهيز مدارس ، با مجازي سازي آموزش ، برآورده مي شود ، نيازهاي ديگري نيز كه به قدرت بيشتري نياز دارند ، افزوده مي شود و اين نيازهاي دوگانه چالش هاي بزرگتري را نيز براي موسسات خيريه فعال در آموزش و پرورش به وجود آورده است. از كودكان

مونا معافي ، فعال اجتماعي مي گويد: “اولين مشكل ما آنتن دهي در مناطق مرزي نيست و شرايط زندگي مردم به گونه اي نيست كه كودكان بتوانند از تبلت استفاده كنند.” به ويژه مناطق مرزي جنوبي خراسان و سيستان و بلوچستان ، جايي كه امكان استفاده از تلفن همراه وجود ندارد و بسياري از كودكان به دليل اين مشكل فرصت تحصيل را از دست مي دهند. خانواده هايي كه توان مالي آن را ندارند و خريداران چقدر مي توانند از اهداكنندگان قرص تهيه كنند؟ سال گذشته مكان هايي كه ما تبلت را تهيه و تحويل مي داديم داراي آنتن موبايل بودند و قابليت برقراري ارتباط امكان پذير بود ، اما متأسفانه در خراسان جنوبي و سيستان و بلوچستان اين امكان بسيار ضعيف است. دوستاني كه سال گذشته آنجا معلم بودند ، كودكان را بر اساس نمرات جدا كرده و در خارج از منزل به آنها آموزش مي دادند. بچه ها در صحرا و بيرون از خانه به صورت گروهي سه يا چهار نفره مي نشستند و درس مي خواندند.

سال گذشته ما توانستيم كيف ها و نرم افزارهايي را براي كودكان تهيه و ارسال كنيم. ما تقريباً هزار كودك را در مناطق محروم كرمان ، همدان و حميديه خوزستان تحت پوشش قرار داده ايم ، اما متأسفانه امسال ، هر چقدر هم كه كمك بخواهيم و توضيح بدهيم ، مردم مي گويند امسال بچه ها به مدرسه نمي روند يا در مدارس من آنلاين هستم ، چرا آنها نرم افزار مي خواهند؟ و بايد مدام بگويم كه آموزش آنلاين متعلق به شهرهاي بزرگ است و در آنجا امكان استفاده از موبايل وجود دارد. دوم ، اگر آنلاين است ، بالاخره كودك مي خواهد و بايد بنويسد. امسال ما با اين مشكل روبرو هستيم و مدام تكرار مي كنم كه حتي اگر كلاس آنلاين باشد ، كودك بايد بنويسد و تا ننويسد مشكلي حل نمي شود ؛ اينها مناطقي است كه ما در آنها كودكان تبلت يا تلفن هوشمند نداريم. كودكي كه نمي تواند با كف دست بنويسد. متأسفانه امسال مشاركت بسيار كم بود و هزينه لوازم التحرير بسيار زياد است و از سوي ديگر ، مردم از نظر مالي وضعيت خوبي ندارند و نمي توانند از عهده هيچ كاري برآيند. ما حتي گفتيم كه آنها نرم افزارهاي دست دوم را به ما مي دهند كه مي توان از آنها استفاده كرد ، اما مشاركت آنها بسيار كم است و دليل آن اين است كه آنها فكر مي كنند مدارس آنلاين هستند و نيازي به گفتن مناطق محروم كه بچه ها حتي در آنجا ندارند ندارند. تلويزيون. ببينيد آنها بايد چه كار كنند. يكي از بچه ها گفت: يك قلم ، يك خودكار و يك تكه كاغذ به ما بدهيد. من خودم به بچه هاي كوچكتر ، خواهر و برادرهاي كوچكترم و هم بچه هاي روستايمان ، آموزش خواهم داد. “

اعظم حاجي يوسفي ، مدير موسسه خيريه آموزش كودكان كار و كودكان در مناطق محروم گفت: “متأسفانه گسترش تاج در كشور ما عدالت آموزشي را به ويژه در مناطق محروم كاهش داده است.” با تعطيلي آموزش هاي حضوري ، آموزش مجازي جايگزين شده است كه مشكلات زيادي ايجاد كرده و حتي باعث سردرگمي دانش آموزان و خانواده هاي آنها شده است. به هر حال خانواده ها براي حفظ سلامت فرزندان خود بين آموزش الكترونيكي و آموزش حضوري يكي را انتخاب كردند ، اما متأسفانه اين امر به دليل زيرساخت هاي ناكافي و حتي باعث ترك تحصيل دانش آموزان در مناطق مختلف ، آسيب هاي زيادي به دانش آموزان مناطق محروم وارد كرد. يك نقطه ضعف مناطق. خيريه ها و خيرين در اين زمينه با مشكلات زيادي روبرو هستند. خانواده هايي كه در مناطق محروم زندگي مي كنند حتي در مراقبت از فرزندان خود نيز مشكل دارند. اكنون تصور كنيد كه چگونه مي توانند اين امكانات و نيازهاي آموزشي كامپيوتر را در اختيار فرزندان خود قرار دهند؟ اگر اين نيازها با هزار بدبختي و با كمك خيريه ها تامين شود ، با سرعت نامناسب اينترنت چه بايد بكند؟ با اين حال ، آنچه واضح است اين است كه اين شرايط دانش آموزان و والدين آنها را نااميد مي كند و مي تواند منجر به افزايش ميزان ترك تحصيل در دوران تاج شود.

موسسات خيريه نيز اين روزها با مشكلات متعددي روبرو هستند ، بيكاري ناشي از تاج و نياز خانواده ها به تامين مواد غذايي و بهداشتي و همچنين هزينه مدارس است كه مشكلات موسسات را تشديد مي كند. از سوي ديگر ، موسسات خيريه نيز در وضعيت بد اقتصادي قرار دارند ، در نتيجه خيريه ها با بحران جدي روبرو هستند. “در هر صورت ، ما اميدواريم كه دولت جديد بتواند اين مشكلات را با فراهم آوردن زيرساخت هاي لازم براي آموزش چنين كودكاني حل كند.”

مجيد احمدي نيا ، معلم و فعال اجتماعي نيز در اين زمينه حرفه جالبي دارد: “اولين چالش ما هزينه بالاي لوازم التحرير است. قيمت لوازم التحرير هر روز تغيير مي كند. سال گذشته ، زماني كه مي خواستم لوازم التحرير در هزار كودك افغان تهيه كنم ، با مكانهاي مختلف تماس گرفتم و امسال قيمتها بسيار بالا رفته است و موسسات بزرگ و ثبت شده اي كه فعاليت مي كنند توانسته اند كمپينهاي مشتركي را با مكانهاي بزرگ راه اندازي كرده و لوازم تحرير را با تخفيف از موسسات بزرگ دريافت كنند. ، بخشي از لوازم التحرير كودكان است آماده است ، اما مشكل اين است كه تعداد خانواده هاي فقير آنقدر زياد است كه با 500 يا هزاران بسته لوازم التحرير نمي توان كاري كرد.

از سوي ديگر ، در طول اين سالها اينقدر كمك شخصي دريافت شده است و مشخص نيست چه اتفاقي افتاده است ، و نحوه جذب كمك و هزينه در بسياري موارد بسيار مبهم بوده است و مردم نمي دانند چه اتفاقي براي پول افتاده است. آنها دادند كه ديگر به راحتي به آن اعتماد ندارند. به عنوان مثال ، تماسي كه من با سيستان و بلوچستان داشتم يك خنده بلند نكرد ، به اين معني كه هيچ كس كمك نكرد. نكته اي كه بايد بگويم اين است كه من خودم در سيستان و بلوچستان شاهد بودم كه يك خانواده مرفه لوازم التحرير براي فرزندان خود نمي خرند و مي گويند اكنون ما انتظار داريم اهداكنندگان بيايند. در نتيجه ، توزيع لوازم التحرير بايد به درستي انجام شود و بين نيازمندان تقسيم شود.

نكته ديگر اين است كه اكثر اهداكنندگان به دليل مشكلات مالي ، دفاتر ارزان و بي كيفيت ، قلم هاي ارزان قيمت مجبور به خريد اجناس ارزان قيمت مي شوند و اين خود يك فاجعه است. شما داوطلب و نيكوكار هستيد ، اما نمي توانيد يك ابزار با كيفيت خوب تهيه كنيد يا مثلاً در بسته ها ، دو قلم به دانش آموز بدهيد كه مجبور است از آن در تمام طول سال استفاده كند. بخشي از اين توزيع لوازم التحرير نيز به نمايش گذاشته شده است ، يعني آنها فقط مي گويند ما يك بسته لوازم التحرير مي دهيم. سال گذشته ما محاسبه كرديم كه به عنوان مثال ، دانش آموز در ماه چند قلم مصرف مي كند يا دانش آموز از چند درجه قطب نما مي خواهد. “ما به همه اينها فكر كرديم ، اما متأسفانه فرهنگ كار برنامه ريزي نشده بر نيروهاي داوطلبانه و خيريه نيز غلبه كرده است ، كه خود منجر به توزيع نادرست كمك ها مي شود.”

انتهاي پيام