نگاهي ديگر به طراحي لباس ورزشكاران المپيك

به گزارش مجله روز ، بابك آنالو در ادامه مقاله خود در روزنامه “اعتماد” اظهار داشت: اگر تمدن بشري را بنايي بزرگ و باشكوه بدانيم ، كلمات آجر آن هستند.

اساساً تفكر چيزي جز صحبت با خود نيست و زبان و انديشه دوقلوهايي هستند كه ما را قدم به قدم در تاريخ بردند و به جايي كه امروز هستيم رساندند. زبان به ما اجازه مي دهد تا انتزاعي فكر كنيم و ما خط را مشخص كرديم. الگوهاي كوچكي كه روي سنگ ، چرم و كاغذ مي اندازيم و در غياب ما ، به جاي ما صحبت مي كنند. انگار اتفاق جادويي در حال رخ دادن بود.

اين اختراع جديد ، مانند پلي بر روي زمانها و تمدنها ، ما را قدم به قدم پيش برد ، و به ويژه شرقي ها آنقدر مجذوب آن شدند كه بدن آنها را روح آنها با قدرت جادويي مي دانستيم و كل تمدن خود را بر اساس متون بنا كرديم. و متن. ، حتي روي بدنه ساختمانهاي ما تزئين شده بود.

البته اين فقط به معماري محدود نمي شود ، بلكه تجسم كلمات ، زينت و هويت بسياري از عناصر زندگي تاريخي شرقي است ، از خالكوبي گرفته تا بشقاب ، لباس و سلاح و امثال آن. اما كلمات و حروفي كه هزاران سال است ما را مجذوب خود كرده اند ، چه نيرويي جادويي دارند؟

اين كلمه تبلور معناست ، كلمه معنايي است كه تجسم يافته است ، معنايي كه مي توان آن را لمس و همراه كرد ، مانند دعا يا حرز كه نيروهاي جهان را با ما هماهنگ يا محافظت مي كند يا ما را برنده مي كند.

هنر و فرهنگ شرقي مملو از نمونه هايي از استفاده از واژه هاي تشريحي در تزئين و غني سازي مصنوعات است ، از بدنه مسجد گرفته تا عودسوز و كلاه سرداري. اين كلمات ، همراه با عناصر تصويري انتزاعي كه داراي معاني نمادين بودند ، دنيايي از نقش و معنا را ايجاد كردند كه مانند نجدي وسيع ، هزاران سال تمام زيست بوم شرق را در بر گرفته است. سلام آمين را وارد كنيد …

از سوي ديگر ، شايد يكي از اصلي ترين ويژگي هاي فرهنگي و اجتماعي ايران در طول تاريخ ، محوريت تخيل شاعرانه در زمينه زندگي روزمره باشد. پرده ها ، اشعار و گفته ها فقط نمك كلمه نيستند ، بلكه شيوه زندگي ما هستند. شايد اين ميزان تلفيق زندگي روزمره با مفاهيم انتزاعي ادبي ، اگر نگوييم منحصر به فرد ، حداقل در جهان منحصر به فرد است و اين بخش مهمي از ميراث اجتماعي ما به عنوان ايراني است. جملات ساده در قالب گفتار و انتخاب جملات ، همانطور كه رشته فعلي ما را مستقيماً با قرنها قبل پيوند مي دهد. تقريباً هزار سال است كه ما هنگام تأييد گفتارمان همين را مي گوييم: جانا ، شما به زبان ما صحبت مي كنيد …

يكي از ويژگيهاي نگارش فارسي و عربي در مقايسه با خط در ساير زبانهاي جهان اين است كه در خط فارسي-عربي ، حروف به يكديگر متصل شده و اكثر حروف به طرق مختلف و در واقع به همه متصل هستند. هر كلمه پس از اتصال حروف ، يك تصوير منحصر به فرد است و اين يك ويژگي بسيار مهم است كه مي تواند در طراحي گرافيك مبتني بر حروف خلاق باشد. در حقيقت ، در فارسي برخلاف زبان هايي مانند خانواده لاتين كه كلمات به كلمه كلمه به كلمه خوانده مي شود ، هر كلمه گشتالت مخصوص به خود را پيدا مي كند كه در نگاه اول قابل تشخيص است.

اما امروز ، در آغاز هزاره جديد ، در عصر فناوري و اطلاعات بالا و به ويژه در عصري كه طلسم ها و طلسم ها هيچ قدرتي ندارند ، آيا بايد چنين روند هنري اصيل و زيبايي را كنار گذاشت و فراموش كرد؟ آيا نمي توان آن را دوباره روي اين بدنهاي پيچ خورده و غمگين اعمال كرد؟ آيا مي توانيم به عنوان شعر و ادبيات شيوه جديد زندگي خود را در عصر جديد پيدا كنيم ، مجموعه شعر و ادبيات را در هنر معاصر شايسته هنر مدرن و مطابق با قوانين جديد بيابيم؟ زيبايي شناسي؟ در مدرسه هنر سقاخانه ، رويكرد فيزيكي به كلمات ، با قرائت مدرن ، كم و بيش براي اولين بار به شيوه اي منسجم و سيستماتيك ارائه شد و بدن و بدنه كلمات از نظر نقاشي و مجسمه در نظر گرفته شد ، دنبال مي شود به اين برخورد گاهي در قالب خاطرات در آثار زنده رودي خود را نشان مي داد. گاهي اوقات ، مانند “هيچ” تاناولي ، بلند مي شدند و گاهي اوقات به اين دليل كه كارهاي پيلارام شبيه يك رقص ديوانه وار بود. اما نكته اي كه به نظر مي رسيد به دليل تغييرات سياسي آن زمان ناديده گرفته يا از دست رفته است ، بافتن اين رويكرد هنري با هنرهاي كاربردي و زندگي روزمره انسانهاي واقعي بود. اثر هنري يك رسانه با شكوه است كه در دسترس بخش محدودي از جامعه است ، در حالي كه هنر بر روي تبر و در درويش يا درب مسجد و امثال آن براي كل جامعه خطاب بود. در اين عصر جديد اومانيسم و ​​تأكيد بر فرديت ، پيشرفت هاي علمي و فناوري راه را براي بسياري از پديده ها و لوازم جانبي زندگي ما باز كرده است كه مي تواند مانند گذشته علاوه بر استفاده خاص از اين محصول ، جريان هنر ، فرهنگ و هويت در زندگي

متأسفانه ، به دليل كاهش رشد شرق در قرون اخير ، هر چيزي كه به عنوان يك نوآوري براي ايجاد زندگي و رفاه مردم ايجاد شده است ، از غرب آمده است و البته به زبان بصري “غرب و در غرب” لباس پوشيده است. همان شيوه زندگي ملاقات. از اتومبيل گرفته تا يخچال و تلفن ، همه آنها طراحي مدرن و مينيماليستي غربي را ارائه مي دهند و در زندگي امروز تصويري التقاطي و گاه نه چندان هماهنگ از همراهي فرش هاي رنگارنگ ايراني با مبلمان ايجاد كرده اند. مدرنيست هاي طلايي و مدرن. لوازم مينيماليستي

در كشوري مانند ايران با چنين فرهنگ و پيشينه فرهنگي غني ، ايجاد يك زبان تصويري متناسب با دوران معاصر با حفظ هويت فرهنگي و هنري ، مأموريتي فراموش شده است كه بايد به آن توجه بيشتري شود و فضاي بصري جامعه را از بين ببرد. به اين جهل بصري

تصوير خنده: گريه اي كه ما براي طراحي لباس كاروان المپيك مي بينيم ، جايي كه هر كشوري سعي مي كند فرهنگ و هويت خود را در لباس كاروان ورزشي خود به طور كامل منعكس كند ، براي كشوري مانند ايران ، كه در آن هر گوشه از نظر بصري متمدن است ، در يك كلمه شرم آور ! است. بيش از ده هزار سال سابقه و تمدن وجود دارد كه گويا ايران جزيره اي است كه يك يا دو قرن پيش كشف شده و در آن ساكن بوده است يا كشوري است كه با توافق سايس پيكو از عثماني جدا شده است.

با همه اين تنوع قومي و فرهنگي ، لباسهاي رنگارنگ و زيبا از اقوام مختلف ، با آن طرحهاي مهم و نمادين ، ​​با اين صنايع دستي منحصر به فرد ، با اين تكنيكهاي بي نظير بافت و دوخت ، كاروان المپيك قديمي ترين تمدن بشري ، با دولت لباس اداري چين مائوئيستي است: در مقابل جهان ظاهر مي شود.
امروزه لباس عنصري است كه مزاج و افكار كساني را كه آن را مي پوشند بيان مي كند ، گويي لباس هر شخص مانيفستي در مقابل چشم ديگران است كه به آنها مي گويد به چه فرهنگ و ديدگاهي پايبند است و چگونه فكر مي كند. در سال هاي اخير ، ما شاهد افزايش محبوبيت جامعه با عناصر بومي فرهنگي و بصري و استفاده از نقوش و نقوش شرقي بوده ايم. اين نقوش و نقوش گاه شامل نقوش طلايي ، گاهي شامل نوشتن و به طور كلي تركيبي از پارچه هاي سنتي و نقوش كاردستي است كه به دليل تنوع زياد در اشكال ، رنگ ها و نقش ها اغلب چشم نواز و جذاب هستند.

با در نظر گرفتن همه موارد ذكر شده و تأكيد ويژه بر سه محور اصلي متن محور تمدن شرقي ، رسوب معاني در متن كلمات و فرهنگ غنايي و غنايي ايران ، از ديدگاه نويسنده ، دستيابي به تركيب هنري همه اين عوامل و دستيابي به وسيله ارتباطي بيان شاعرانه با بدني ملموس يك هدف گرانبها براي داشتن هويت بصري مطلوب در فرهنگ ايراني است. البته تلاش هايي در اين زمينه انجام شده است ، اما به طور كلي ، در اين تلاشها ، لايه بيروني و ظاهر كار مورد توجه قرار گرفته است ، در حالي كه به نظر نويسنده ، اين نگرش مي تواند به ساختار و اساس اين اثر ضمن حفظ معناي ادبي خود

اين رويكرد را مي توان در طراحي لباس به خوبي اتخاذ كرد ، زيرا لباس از يك طرف داراي ظاهر بسيار چشمگير و زيبايي است و از سوي ديگر ، تنوع و پويايي ذاتي شكل لباس ، همراه با حركت روان و ساختار پارچه شانس خوبي براي تركيب با متن دارد. اين ميراث ارزشمند ادبي ، بنابراين بسياري از اشعار و اشعار همراه با نحوه لباس پوشيدن ما ، مي تواند شخص را به يك اثر هنري متحرك و زنده تبديل كند. يك لحظه تصور كنيد كه به دنياي كارمي ارل منتقل شده ايد. خطوط معلق و شكسته با اين دايره ها و كشيدگي هاي زيبا ، با انتخاب صحيح و معني دار كلمات ، مي تواند به خوبي با نحوه لباس پوشيدن شما تركيب شود. ساختار لباس ، مانند ساختار خط ، شامل قسمتهاي مختلف با اشكال مختلف دايره اي و مستقيم است كه مي تواند رابطه ساختاري صحيح و معني داري را با متن ايجاد كند. تركيب گشتالت كلمات با مفاهيم فني و ساختار لباس ، همراه با استفاده از مواد و تركيب هاي مختلف ، در نهايت مي تواند اثري هنري خلق كند كه قابل پوشيدن باشد. در اين رويكرد ، اساساً معنايي ، مي توان از مواد و مصالح مختلف ، از چرم گرفته تا قطعات چوب و فلز استفاده كرد و تركيب هنري مواد مختلف مي تواند جلوه اي بسيار لوكس تر ايجاد كند. در بسياري از موارد ديگر مانند طراحي مبلمان و لوازم خانگي ، طراحي وسايل روشنايي مانند لوسترها و لامپ ها و حتي نيازهاي دكوراسيون و طراحي داخلي استفاده نمي شود و نمي توان از آن استفاده كرد. اساساً آنچه نويسنده به عنوان يك هويت بصري مي خواهد يك مفهوم سيال است. اين فرم مشخصي ندارد ، اما مجموعه اي از عناصر و روابط را شامل مي شود ، از طرح ، كاغذ و رنگ گرفته تا هندسه فركتال معماري اسلامي ، كه در كنار هم قرار گرفتن ، منجر به احساس هويت فرهنگي جغرافيايي مي شود كه در آن ايراني-اسلامي روح و تاريخ در واقع ، ما با گنجينه اي روبرو هستيم كه مي توان از آن به هر شيوه خلاقانه اي استفاده كرد و اين وظيفه هنرمندان و طراحان است كه اين گنج را در آثار هنري و برنامه هاي خود متبلور كنند و در هر گوشه هويت بصري ايجاد كنند. از جهان ، در نگاه اول بگوييد: ساخت ايران ، با افتخار.

از ديدگاه نويسنده ، دستيابي به تركيب هنري همه اين عوامل و دستيابي به نوعي ابزار بيان شاعرانه با بدن فيزيكي ملموس ، هدفي ارزشمند براي داشتن هويت بصري مطلوب در فرهنگ ايراني است. البته تلاش هايي در اين زمينه انجام شده است ، اما به طور كلي ، در اين تلاشها ، لايه بيروني و ظاهر اثر مورد توجه قرار گرفته است ، در حالي كه به نظر نويسنده ، اين نگرش مي تواند به ساختار و اساس كار وارد شود. با حفظ معناي ادبي ، مي توان از آن استفاده كرد ، زيرا از يك طرف ، لباس جنبه هاي نمايشي و زيبايي بالايي دارد و از سوي ديگر ، تنوع و پويايي ذاتي در شكل لباس ، همراه با حركت و ساختار صاف پارچه ، شانس خوبي براي تركيب با متن دارد. اين ميراث ارزشمند ادبي ، بنابراين بسياري از اشعار و اشعار همراه با نحوه لباس پوشيدن ما ، مي تواند شخص را به يك اثر هنري متحرك و زنده تبديل كند.

انتهاي پيام