آينده آموزش عالي دنيا در اين منطقه رقم مي‌خورد؟

به گزارش مجله ايراني ، روزنامه “فرهيختگان” در ادامه نوشت: كشورهاي آسيايي به ويژه چيني ها براي توسعه علم و دانش در اين كشور مدتها برنامه ريزي طولاني مدت داشته اند. پرجمعيت ترين كشورهاي آسيا فرصت هايي براي توسعه آموزش عالي و پيشرفت در علوم دارند ، اما بزرگترين مشكلات پيش روي منطقه بودجه ، كيفيت پايين و بيشتر مشكلات همكاري منطقه اي است كه انتظار مي رود رفع شود.

وقتي صحبت از رشد دانشجويان در سالهاي اخير است ، طبيعتاً دو كشور عمده آسيايي هند و چين تمركز دارند. با ميلياردها نفر جمعيت ، هر دو كشور يكي از منابع اصلي دانشجويان بين المللي در جهان هستند ، بنابراين مي توانند در برنامه هاي مالي خود براي مقابله با جهان پس از تاج از دانشگاه هاي غربي پيشي بگيرند.

بسياري از دانشگاههاي غربي و آمريكايي اكنون به شدت به توليد ناخالص داخلي دانشجويان بين المللي وابسته هستند ، به طوري كه تعداد زيادي از دانشگاههاي وابسته در بحران ويروس كرونا و بسته شدن دانشگاهها و مرزها با مشكلات مالي جدي روبرو هستند. برخي ورشكست شدند و اكثر دانشگاه ها با كمك دولت توانستند از افزايش برخي از ركودها جلوگيري كنند.

با اين حال ، مسئله بحث انگيز در اينجا اين است كه كارشناسان بايد با دقت بيشتري كشورهاي كوچكتر و پرجمعيت تري را كه از ابرقدرت هاي منطقه هستند ، بررسي كنند. حدود 660 ميليون از 10 عضو انجمن ملل جنوب شرقي آسيا (آسه آن) را مي توان با قاره اروپا مقايسه كرد. با اين وجود ، چندين نمودار در نمودار وجود دارد كه يكي از آنها اختلاف سني متوسط ​​آنهاست ، به طوري كه ميانگين سني شهروندان در منطقه آسانژ حدود 29 سال و ميانگين سني شهروندان در منطقه غربي حدود 40 سال است. . طبق اعلام سازمان ملل از هر 11 جوان 15 تا 24 ساله يك نفر در اين منطقه زندگي مي كند.

با اين وجود ، علي رغم اينكه در حال حاضر حدود 20 ميليون دانشجو در آموزش عالي مشغول به تحصيل هستند ، ميزان ثبت نام در دانشگاه هاي آسه آن فقط 40٪ است. در حالي كه در برخي از مناطق شرق آسيا اين تعداد ثبت تقريباً به 90٪ مي رسد. اما گزارش هاي خبرگان حاكي از آن است كه آموزش عالي در جنوب شرقي آسيا مكان مناسبي براي رشد است.

دسترسي بهتر به اينترنت در هنگام تاج

وزير خارجه پيشين اندونزي معتقد است كه نمي توان از ظرفيت توسعه آموزش عالي در آسيا چشم پوشي كرد. در سال 2015 ، رهبران منطقه اي بيانيه كوالالامپور را امضا كردند كه در آن از آموزش عالي به عنوان كاتاليزوري براي تسريع در برنامه توسعه اقتصادي ، سياسي ، فرهنگي و اجتماعي آسيا ياد مي شود. با اين حال ، يك جمعيت شناس آسيايي و استاد علوم اجتماعي و سياست هاي عمومي در دانشگاه علم و صنعت هنگ كنگ هشدار مي دهد كه آمارهاي مطلوب جمعيت به تنهايي باعث گسترش آموزش عالي نمي شود. فرصت اين است كه دانشگاه هاي ما استعدادهاي زيادي براي انتخاب دارند ، اما سوال اين است كه آيا كيفيت آموزش مي تواند به طور مساوي براي همه دانشجويان اعمال شود؟

بسياري از كشورهاي منطقه به زندگي در مناطق روستايي ادامه مي دهند و با فقر ، زيرساخت هاي قديمي و بي ثباتي سياسي دست و پنجه نرم مي كنند. يك كارشناس مطالعات استراتژيك و روابط بين الملل در دانشگاه كابانگسان در مالزي مداخلات سياسي را بزرگترين چالش مالزي براي تعالي و توسعه آموزش مي داند. در همان زمان ، برخي از موانع اقتصادي-اجتماعي در طي اپيدمي تاج برداشته شده است. به عنوان مثال ، در حالي كه بسياري از مفسران استدلال كرده اند كه افزايش آموزش آنلاين در دوره قرنطينه ويروس كرونا باعث افزايش دسترسي به آموزش عالي شده است ، خانوارهاي شهري مالزي با داشتن تعداد زيادي فرزند در چنين شرايطي تحصيل فرزندان خود را آسان تر مي كنند. با اين حال ، اين وضعيت در مناطق روستايي كه دسترسي به اينترنت دشوارتر است بسيار ناپايدار است. نمونه اي از تحصيلات دشوار كودكان و دانش آموزان روستايي در اين كشور عكسي بود كه در رسانه هاي جهان منتشر شده بود و نشان مي داد دانش آموزي در حال بالا رفتن از درخت براي استفاده از سيگنال قوي اينترنت Wi-Fi براي تكميل معاينه آنلاين خود است.

محل دانشگاههاي برتر منطقه

بدون ترديد ، با توجه به Time ، نمي توان نقش اپيدمي كرونا را از نظر ظرفيت اقتصادي مردم ناديده گرفت. اين بحران اقتصادي جهاني ميليون ها خانواده را تحت تأثير قرار داده است ، كه يكي از دلايل اصلي ترك تحصيل دانش آموزان است. از نظر كيفيت ، مقياس چالش در رتبه بندي دانشگاه ها كاملاً مشهود است. در منطقه آشن حدود 7000 م educationسسه آموزش عالي وجود دارد. تعداد دقيق دانشگاه ها در شبكه دانشگاه ASEAN هنوز اعلام نشده است ، اما به نظر مي رسد كه بيش از 4000 دانشگاه وجود دارد. با اين حال ، تنها 49 دانشگاه از اين دانشگاه ها در رتبه بندي دانشگاه هاي برتر جهان در سال 2021 توسط پايگاه Time قرار گرفتند. شهر پيشرفته سنگاپور داراي دو موسسه برتر در ليست 50 دانشگاه برتر جهان است ، اما هيچ كشور ديگري در آسيا 300 موسسه برتر را ندارد و سه كشور عضو منطقه از جمله كامبوج ، لائوس و ميانمار ، برنده اين ليست شده اند. هيچ دانشگاه برتر در اين ليست وجود ندارد.

اما يكي از اهداف آموزش عالي توسعه كيفيت در آموزش عالي و دانشگاه ها است. انتقادات زيادي وجود دارد ، به ويژه از دانشگاه هايي كه رتبه بالايي ندارند ، اما تجربه نشان داده است كه دانشگاه هاي منطقه آسانژ به طور جدي به دنبال بهبود روش هاي يادگيري و يادگيري و همچنين ظرفيت تحقيقاتي خود هستند. طبق جدول ليگ جهاني ، كارشناسان آموزش گفته اند كه روشهايي كه به طور گسترده از استنادات تحقيقاتي استفاده مي كنند ، براي بيشتر موسسات منطقه كه بيشتر معطوف به حمايت از جوامع محلي هستند ، مشكل ساز خواهد شد. اين يك عمل متعادل كننده توسعه و عملكرد سنتي آسيا است كه در آن دانشگاه ها بخشي از جوامع نزديك هستند و بر آموزش تمركز مي كنند. تصميم گيرندگان منطقه اي هنگام برنامه ريزي براي پاسخ خود به فشار بين المللي بر رتبه بندي ، بايد اين يادگيري را در ذهن داشته باشند. اما اين مسئله در آموزش عالي آسيا نيز وجود دارد كه كميت هميشه با كيفيت برابر نيست و لزوماً قابل تعويض نيست. اين مشكل وقتي بيشتر مي شود كه دانشجويان بسيار شلوغ در م institutionsسسات آموزشي خصوصي بي كيفيت تحصيل مي كنند. بسياري از اين م institutionsسسات آموزشي در مالزي در دوره پس از كرونا بسته يا ادغام مي شوند تا به 20 دانشگاه مهم باقي مانده براي افزايش هزينه هاي دولتي از بيماري همه گير جان سالم بدر ببرند. در حقيقت ، بيش از 20 درصد بودجه كل دولت مالزي به وزارتخانه هاي آموزش و پرورش و آموزش عالي اختصاص مي يابد كه همان هزينه دولت اندونزي است.

پتانسيل آسيا براي تعالي آموزش عالي

منطقه آسيا در بحث آموزش عالي با يك سوال استراتژيك روبرو است: آيا تمركز بر بهبود تعداد كمي از دانشگاههايي كه چين انجام داده است ، مي تواند مفيد باشد؟ اين اغلب به ضرر موسسات آموزشي كمتر شناخته شده است. از نظر كيفيت دسترسي ، مدل آموزش هلندي سيستم بهتري براي دانشجويان است. اين مدل نوعي مدل اروپايي براي توسعه منطقه اي است. موسسات آموزشي آسه آن با چالش هاي مختلفي روبرو هستند. از يك طرف ، فراهم آوردن مهارت ها و دانش تخصصي مورد نياز براي آينده. به عنوان مثال ، آنها با توجه به ديجيتالي شدن و پايداري محيط زيست و از طرف ديگر ، براي ارائه آموزش با كيفيت منصفانه و فراگير براي همه ، به چالش كشيده مي شوند.

موفقيت در رتبه بندي “مدل آموزش چيني” در تأمين منابع حياتي به م institutionsسساتي كه بيشترين پتانسيل تحقيق و بين المللي سازي را دارند ، بسياري از سياست گذاران آسيايي را به خود جلب كرده است. به عنوان مثال ، يكي از اعضاي گروه ويژه آموزش عالي دولت اندونزي پيشنهاد كرده است كه اين كشور در دانشگاه هاي عالي رتبه سرمايه گذاري كند. اگر آنها بتوانند اين كار را انجام دهند ، مي توانند فناوري بهتري ايجاد كنند كه منجر به ايجاد شركت هاي نوپا و رشد و توسعه اقتصادي شود. بدري ، مدير تحصيلات تكميلي دانشگاه ايرلانگا در سورابايا ، جاوا شرقي ، معتقد است كه سرمايه گذاري در يك يا دو درصد از دانشگاه هاي برتر چين باعث گسترش تحقيقات و نوآوري هاي دانشگاهي مي شود. هيچ شهري در چين در سال 2015 در بين 20 شهر برتر قرار نداشت ، اما امروز ، شش سال بعد ، پكن پس از سيليكون ولي ، نيويورك و لندن دوم است. پكن شهر جوانان است و جوانان آن نيروي كار آينده هستند.

با توجه به توانايي هاي اندونزي به عنوان يك كشور جنوب شرقي آسيا ، تمركز آن بر نوآوري اخيراً افزايش يافته است. اما كارشناسان نگرانند كه بدون پيشرفت در آموزش عالي ، اندونزي به كشوري با درآمد متوسط ​​تبديل شود. به دنبال اين واقعه ، از كشورهايي كه تازه وارد چرخه صنعتي شدن شده اند ، جلوگيري مي شود تا به عنوان رهبران مالي و فن آوري در جهان شناخته شوند. با اين حال ، لازم به ذكر است كه چين از اين دام فرار كرده و به عنوان يك منبع بالقوه پشتيباني عملي در آسيا شناخته شده است. همكاري و مشاركت با چين در بيشتر كشورهاي آسيايي آغاز شده است و اين همكاري بيشتر در قالب دانشگاه هايي است كه بيشتر با دانشگاه هاي همسايه مانند ويتنام همكاري مي كنند. اما اين يك عامل بزرگ است. اين امر نه تنها به دليل حمايت دولت چين از پروژه هاي تحقيقاتي دانشگاه بلكه به دليل همجواري جغرافيايي و روابط فرهنگي است.

مانع آموزش

منطقه آسيا با وجود همه فرصت ها و امكانات ، با موانعي روبرو است. به عنوان مثال ، كشورهاي عضو آسه آن 11 زبان رسمي ملي صحبت مي كنند كه بيشتر آنها براي يكديگر قابل درك نيستند. زبان انگليسي جاي مشخصي ندارد ، اما در سنگاپور ، مالزي ، فيليپين و برونئي به طور گسترده اي مورد استفاده قرار مي گيرد. بنابراين ، به استثناي سنگاپور و برخي از پرديس هاي شعبه غربي ، مانند مالزي و اندونزي ، دانشگاه هاي آسيا از يك فضاي مشخص بين المللي برخوردار نيستند. ناآرامي هاي سياسي مانع ديگري در كار با دانشگاه ها است. به عنوان مثال ، بخش آموزش عالي ميانمار ، كه قبلا در حال بهبود بود ، اكنون در پي كودتاي نظامي فوريه بسته شده است. علي رغم درخواست رئيس منطقه آسه آن براي حل و فصل مسالمت آميز در ماه آوريل ، دولت نظامي به تعليق هزاران استاد دانشگاه ادامه مي دهد. اما همكاري هاي درون آسيايي هنوز در حال انجام مراحل آزمايشي به جلو است. علاوه بر اجراي چارچوب كنترل كيفيت منطقه اي ، سياست گذاران در منطقه در حال كار بر روي يك چارچوب ارزيابي مشترك ، به دنبال اتحاديه اروپا در مورد چند كشور هستند. مفهوم همكاري و تحرك بين منطقه اي هنوز براي بسياري از دانشگاه هاي جنوب شرقي آسيا بيگانه است. به عنوان مثال ، دانشمندان در مالزي و تايلند يا فيليپين و اندونزي نمي توانند با هم پروژه كنند. زيرا هيچ راهي رسمي براي اين كار وجود ندارد. هنوز كارشناسان اعتقاد كامل به استانداردهاي كيفيت ندارند ، كه به عنوان يك مانع بزرگ در نظر گرفته مي شود. البته اين بي شباهت به اروپا نيست كه استاندارد مشتركي دارد. منطقه آسيا از نظر مبادله دانشجويي بسيار عقب مانده از ساير كشورها است و كمتر از 10 درصد از انتقال دانشجو در سال 2018 را تشكيل مي دهد ، در حالي كه 90 درصد از دانشجوياني كه توانايي انتقال مالي بين المللي را دارند ، براي ادامه تحصيل در اين منطقه ادامه مي دهند. آنها رفتند. در حالي كه هيچ رقم دقيقي از تعداد دانشجويان ترك منطقه آسه آن وجود ندارد ، تخمين زده مي شود كه سالانه حدود 300000 دانشجو از ويتنام ، مالزي و اندونزي براي ادامه تحصيل قبل از بيماري همه گير ويروس كرونا ، كشور را ترك مي كنند. دولت مالزي قصد دارد تعداد دانشجويان بين المللي دانشجويان خود را تا سال 2025 به 250،000 نفر برساند.

انتهاي پيام