دلنوشته اي در سوگ علي مرادخاني

علي مرادخاني از معدود كارگرداناني بود كه يك دست و ديگري در دستان گرم و دوست داشتني بازيگران بود.

مديران ، اصولاً و به طور خاص در حوزه فرهنگ ، دو نوع هستند. يا مي خواهند با تكيه بر قوانين خشك و حتي توليدكنندگان كرور ، شرايط را وخيم تر كنند ، يا مي خواهند يك راه گريز ايجاد كنند و با نگرش مثبت و بي حد و حصر به ذهن حاكم ، به مشكل متخصصان ، خالقان و كارآفرينان نزديك شوند. مي خواهند با رويكرد احتمالي حتي اگر آنها نتوانند راهي براي حل مشكل پيدا كنند ، بر خلاف گروه اول ، آنها درگير نيستند و از سنگسار راضي نيستند ، اما حداقل آشكارا سعي در بهبودي دارند. مرادخاني عزيز ، او به وضوح از نوع ديگري بود.

حضور مداوم و مسئولانه وي در زمينه مديريت فرهنگي و اصول اخلاق و آداب و معاشرت و روابط بي نظير انساني با فرهيختگان فرهنگ ، ادب و هنر ، همراه با تجربيات كسب شده در اين راستا ، از وي انساني شايسته و قابل اعتماد ساخت. و قابل اعتماد است. توسط هنرمندان
او مانعي براي فرهنگ و هنر نبود ، بلكه پلي بين هنرمندان و مسئولان براي رفع نگراني ها ، رفع موانع و شناخت و شكوفايي خلاقيت هاي هنري دانشجويان و هنرمندان اين كشور بود.

او سريع ، خيلي سريع رفت و باورش سخت است. گويي علي عزيز ديگر نمي تواند بي اختيار چرخ بي اختيار را تحمل كند.

او عاشق اهل بيت و عاشق شهدا بود و چه سخني از سخنان امام حسين (ع) در روز عاشورا براي تسكين روح وي و آرامش بخشيدن به قلبهاي رنج ديده ما راحت تر است:

خدا از قضاوت و تسليم شما در برابر كافران راضي است ، نه خدايان سواك يا غياث المستاغيت

اين ضايعه را به خانواده و نزديكان آن مرحوم ، اقوام و دوستانشان ، مديران فرهنگي و همكاران و اهالي فرهنگ و هنر تسليت گفته و از خداوند منان براي او رحمت ، رحمت و مغفرت و براي آنها مسالت دارم. انجام ميدهم بيماراني كه زنده مانده اند.