دلنوشته اي در سوگ علي مرادخاني

علي مرادخاني از معدود كارگرداناني بود كه يك دستش روي سرش بود و دست ديگرش در دستان گرم و دوست داشتني هنرمندان.

به خصوص در زمينه فرهنگ ، دو نوع مدير وجود دارد. يا سعي مي كنند شرايط را بر اساس قوانين خشك و حتي سازنده ميليون ايجاد كنند ، يا سعي مي كنند با ديد مثبت و نامحدود به ذهنيت غالب ، شكاف ايجاد كنند و مشكل متخصصان ، خالقان و كارآفرينان را حل كنند. رويكرد احتمالي حتي اگر راهي براي حل مسئله پيدا نكنند ، بر خلاف گروه اول ، درگير سنگسار نيستند و راضي نيستند ، بلكه سعي مي كنند حداقل علناً خود را درمان كنند. مرادخاني عزيز ، او به وضوح از نوع دوم بود.

حضور مستمر و مسئولانه وي در زمينه مديريت فرهنگي و كسب تجربه در اين راستا ، همراه با اخلاق پسنديده و اصول آداب و معاشرت و روابط بي نظير انساني با روشنفكران فرهنگ ، ادب و هنر ، وي را به انساني شايسته و مورد اعتماد تبديل كرد. هنرمندان
اين مانعي براي فرهنگ و هنر نبود ، بلكه پلي بين هنرمندان و مسئولان براي رفع نگراني ها ، رفع موانع و شناسايي و شكوفايي خلاقيت هاي هنري دانشجويان و هنرمندان اين سرزمين بود.

او زود رفت ، خيلي زود و باور كردنش به همان سختي است. گويي علي عزيز ديگر تاب تحمل تمايل چرخ كج را ندارد.

او عاشق اهل بيت و عاشق شهدا بود و چه سخني از سخنان امام حسين (ع) در روز عاشورا براي تسكين روح وي و تسكين رنگ رنج آور ما راحت تر است:

خدا از قضاوت و تسليم شما در برابر كافران خشنود است ، نه خداي سواك يا غياث المستغيت

اين ضايعه را به خانواده و نزديكان آن مرحوم ، بستگان و دوستان وي ، مديران فرهنگي و همكاران و اهالي فرهنگ و هنر تسليت گفته و از خداوند مي خواهم كه او را بيامرزد ، مورد رحمت و تأسف قرار دهد و بيمار با بازماندگان