مهدويان را مخملباف نكنيم – مجله ايراني

ششمين فيلم جشنواره ، كارگردان جوان و حاشيه اي سينماي ايران ، محمد حسين مهدويان ، بار ديگر بهانه اي براي اظهارنظر درباره منتقدان سينما شده است كه 180 درجه متناقض است.

مهادويان در جديدترين فيلم خود از ژانر مورد علاقه خود ، “دراكو دراما” كه در آن آزمون را به خوبي پشت سر مي گذارد ، دور مي شود و به يك كمدي تلخ تبديل مي شود كه در آن جامعه اي غوطه ور از نظر ايدئولوژيك وظيفه مضاعفي پيدا مي كند و با تلاش به تصوير كشيده مي شود. فقر ، رضايت. صبر ، گرسنگي ، سكوت و اطاعت از دستورات ارزشمند تلقي مي شود و زندگي خوب ، سرمايه و پول ، اراده ، س ،ال ، خوب غذا خوردن و … به عنوان ارزشهاي مخالف ارائه مي شود.

آنتاگونيست ايدئولوژيك در Is Islik ، كه در تمسخر جوامع سوسياليست-كمونيست شرقي كه يادآور سوسياليست هاي اتحاد جماهير شوروي است ، متلاشي شده است ، روز گذشته منتقدان و طرفداران Mahdud را تبديل كرده است. كساني كه كارهاي قبلي او را تحسين مي كردند اكنون به خاطر ساخت فيلم هاي ضد مردمي عليه او رو آورده اند. مسعود فراستي كه احتمالاً هنوز در چنگال آن ايده آل هاست ، شيشليك مهدويان را با زبان انتقادي تند خود ، غيراخلاقي و ضد انساني توصيف مي كند و عملاً به هركسي كه با يك بيمار به فيلم مي خندد ، مي گويد. اما فراستي نديد كه شوخ طبعي سياه فيلم و خنده تلخي كه بر روي لب مخاطبان سالن نشسته از هر گريه دردناك تر است.

روزنامه كهان يكي ديگر از بزرگترين مهاجمان به شيان مهدويان بود. اين روزنامه در توصيف يكي از سي و نهمين فيلم هاي محبوب جشنواره سي و نهم مي نويسد: “ساسيكالا در كارگرداني يك فاجعه است و خودش را مجبور مي كند پشت يك مشت اظهارات و توهين هاي سياسي پنهان شود. ساشاليك پر از نقشه هاي بي اساس و بي اساس”. كهان طرفدار رسانه اي فيلم هاي قبلي مهدويان بود و اكنون آنچه را كه در فيلم جديدش انتظار دارد را نمي بيند ، او همه چيز را از اين قبيل در Is Islik مي پرسد.

با اين حال ، اين فيلم مدافعان و طرفداران برجسته اي نيز داشت. جدا از محبوبيت فيلم مهدويان ، هوشنگ گلمكاني بدون شك مشهورترين منتقدي است كه از شيوالك حمايت كرده و آن را سريعترين و پر سر و صداترين فيلم سينماي ايران در سالهاي اخير خوانده است.

چه با فراست و چه با گلومكاني موافق باشيم ، نبايد فراموش كنيم كه اين مهدوان ها مهيديست هايي هستند كه در غبار ايستاده اند ، داستان نيمروز ، قرعه كشي و درخت گردو. فيلم هايي كه هميشه مورد استقبال مردم و منتقدان قرار گرفته اند. فيلم هايي كه قطعاً بي عيب نبوده اند و از نظر فرم و محتوا قطعاً نقاط ضعفي دارند و آخرين كار مهادويان نيز از اين قاعده مستثني نيست.

وي در كار جديد خود كه مطمئناً كار بسيار مهم و مهمي در زمينه سينماي ايران است ، تنها يك “فيلم” ساخته است. نه عليه ساختارها قيام كرده است و نه مستقيماً به آرمانها و ارزشهاي جريان حاكم حمله كرده است. شيشليك را فقط بايد با چشم يك فيلم ديد ، چيزي بيش از اين. بياييد مهددي ها را از سيستم بيرون نكنيم و به دنبال آزادي آن بيش از حد مجاز نباشيم. او پايتخت سينماي ايران است و هنوز در ابتداي راه است. با قلدري و تحريم ، ديگر محموداني ها را در مخدلبافي عجله نخواهيم كرد.